Nieuws van Jaap, aan boord van de Logos Hope!

Yes, ik zit op de plek waar ik al een jaar naar uit keek!


Het gaat hier lekker. Het is wel even wennen om een kamer van 5 bij 3 meter met zijn drietjes te delen, maar aan dit soort dingen moet de hele groep wennen. De groep bestaat uit 80 man, en heet hier P.S.T. Scarborough. Scarborough is namelijk de plaats waar we op het schip zijn gestapt. Voordat we naar het schip gingen hebben we een training gehad op het eiland Trinidad. Na deze training zijn we naar Tobago gevlogen, waar nu het schip is. Vanmorgen hebben we leren brandblussen: er stond een brandende bak met hout die we met water en poederblussers moesten blussen. Ook hebben we geleerd hoe we het langst in zee konden overleven. Van dek 4 moesten we een meter of 5 naar beneden springen. Als je met een groep drenkelingen bent, moet je in de vorm van een cirkel tegen elkaar aan kruipen. Als je alleen in zee bent, moet je je vormen als een bal. Op deze manieren blijf je het langst warm. Ook moesten we in een reddingsboot en in een reddingsvlot (drijvende tent) klimmen. Als er een boot of helikopter te zien is moet je de zon daar naartoe kaatsen. Of als het donker is met de zaklamp schijnen. Zo waren er nog veel meer tips. Ik hoop natuurlijk dat ik dit nooit nodig heb. Wat ik mooi vind is dat er steeds verteld wordt dat we wel op God vertrouwen, maar dat dat niet wil zeggen dat we laks mogen zijn. Soms zeggen de trainers dit ook als er even niet wordt opgelet.


Eerst was het de bedoeling dat ik op het dek terecht zou komen, maar na een paar testen heeft de trainer besloten dat mijn Engels niet goed genoeg was. Dit was heel vervelend voor mij, want de training was wel heel boeiend. Toen ik wat zat te mopperen, vertelde iemand mij dat het wel goed kwam en dat God geen foutjes met mij maakt. Ik geloof ook dat God mij op de plek zet waar Hij me het best kan gebruiken en dingen kan leren. Ook al gaat het heel anders dan ik had verwacht, heb ik er een goed gevoel bij. Het dekpersoneel wilde me evengoed graag gebruiken maar ik ben bang dat ik dan veel van het simpele werk kan doen. Dus heb ik dit voorstel afgewezen, en ga ik nu op de boekenmarkt werken. Het lijkt me heel leuk om mensen te helpen en om er een praatje mee te maken. Ook leren we wanneer we over de Here Jezus kunnen vertellen en wanneer niet. Het is natuurlijk heel moeilijk in te schatten of dit wordt gewaardeerd of niet. Het is ook goed voor mijn Engels en ik denk dat ik hierdoor ook steeds vrijer word om mensen aan te spreken, en er een gesprek mee aan te gaan.


Maandagavond gaan we varen en we komen op dinsdagmorgen om een uurtje of zes aan in Port of Spain, een plaats op het eiland Trinidad. Als we er zijn, krijgt het personeel van de boekenmarkt een flinke klus, want er staan daar 400 pallets met boeken op ons te wachten. Donderdag gaat dek 4 weer open voor de bezoekers en dan moet de boekenmarkt er weer top bij staan. We verwachten dat er een flinke rij mensen buiten staat te wachten. We laten groepen van 80 mensen naar binnen anders is het niet meer te overzien. Toen ik in Trinidad was hebben Joost en ik op straat vrijkaarten uitgedeeld. De mensen vonden het prachtig dat ze zomaar iets kregen. We hebben echt mooie gesprekken gehad over onze passie voor God. Toen Joost vertelde dat hij zijn baan als chef-kok had opgegeven vonden de mensen dat heel bijzonder. Dus doordat we kunnen vertellen wat we allemaal achter hebben gelaten kunnen we tonen dat onze passie echt is. En dit zet de mensen lekker aan het denken. Ik heb mijn naam op de kaarten geschreven, zodat ik ze rond kan leiden over het schip; hier zie ik ook wel naar uit.


Ik moet hierbij gewoon zeggen dat ik het een eer vind om bij zoveel mensen te wonen die echt voor God gaan. Ook iedereen heeft een mooi verhaal over hoe ze tot geloof zijn gekomen en hoe ze deze radicale stappen hebben kunnen zetten. Hierdoor zie je steeds weer hoe God over de hele wereld mensen overtuigt van zijn liefde. En ze uitdaagt om met Hem door het leven te gaan. Hier is natuurlijk geen schip voor nodig en hier voor hoef je ook niet je familie en vrienden te verlaten. Het enige wat we hoeven te doen is te geloven wat God door zijn Woord (in de Bijbel) tegen ons zegt. Als we dan een klein beetje beseffen hoeveel God om ons geeft, is het een vreugde om te doen wat God van ons vraagt. Wat ik leer is dat je dan ook overal voor open moet staan en nergens aan vast moet zitten. Dit is voor mij soms wel heftig want dan loopt het soms heel anders dan je zelf dacht. Maar dan denk ik maar er aan dat God geen foutjes met me maakt, maar Hij probeert me steeds iets mooier te maken.


Gebedspunten zijn:

Engels.
Heimwee/ zeeziekte (heb ik nog geen last van).
Dat ik mijn werk goed oppak in de boekenmarkt.

Dankpunten zijn:
Dat ik zoveel mag leren.
Dat ik op veilig op de plek van bestemming ben gekomen.
De betrokkenheid vanuit thuis.
Dat ik heel leuke kamergenoten heb.