Hallo lieve mensen

We zitten weer op de grote zee, en zijn deze keer op weg naar Ghana. Ik ben ook net terug van mijn bouwweek; we hebben echt een toptijd gehad met de kinderen en studenten. Het doel was om een school te bouwen voor kinderen van basisschoolleeftijd, dit was noodzakelijk om te voorkomen dat de christelijke kinderen op een moslimschool zouden komen.

We kwamen vorige week maandag aan en hebben die dag niet heel veel gedaan. Het was al middag en we raakten in gesprek met de studenten. Dinsdag zijn we begonnen met bouwen, maar we wisten niet echt wat we konden doen omdat de aannemer er niet was, en we hadden ook niet het materiaal en gereedschap dat we nodig hadden... We hebben dus ook dinsdag veel gepraat en ook veel met de kinderen gespeeld. Maar ik vond het nu wel eens tijd worden om de handen echt uit de mouwen te steken en ging praten met pastor Immanuel. Hij was eigenaar van de kamers waarin we sliepen en ook het bouwproject was van hem.
Na een paar telefoontjes vertelde hij dat we ook ergens anders konden helpen: bij het bouwen van een kerk. Dit is ook zeker een mooi project, omdat het de eerste kerk was in een moslimwijk. Dus daar zouden we dan dinsdag heen kunnen. Pastor Imanuel werd ziek en vroeg of ik, met mijn team, naar die kerk kon rijden en daar die dag dus te gaan helpen.

Nou, het was heerlijk om weer eens achter het stuur te zitten, maar na 10 minuten rijden hield de jeep er mee op; hij sloeg gewoon af. Ik stuurde snel naar de kant van de weg en kon de auto weer starten, maar na tien minuten gebeurde het weer, en weer en weer en weer. Totdat het echt niet meer wilde. Daar stonden we. Na anderhalf uur kregen we hulp van iemand die er iets verstand van meende te hebben. Haha. Ik heb gebeden, want ja, je weet het niet. Maar de jeep deed het weer en we konden weer terug, want inmiddels had ik m’n halve team terug naar huis laten lopen om het aan pastor Immanuel te vertellen. Na 10 minuten stopte de auto weer, en nog een keer. Het kwam er uiteindelijk op neer dat de tank wel vol met brandstof zat, maar dat het pijpje dat de brandstof er uit moet zuigen te kort was. Dus na een bezoek aan een tankstation ging het prima en kwamen we om twee uur ‘s middags aan in plaats van half negen ‘s morgens.

Ondertussen hadden we wel een topdag, en waren we echt een team geworden, want op zo’n rare dag leer je elkaar snel kennen. Ja, zo gaat het leven in Afrika, niets is een probleem en alles kan ook morgen, toch? Maar na deze week ben ik beslist veel dankbaarder geworden voor al het eten en water waar God ons elke dag mee zegent.
Ik heb met kinderen gespeeld die een dikke buik hadden van de honger of gewoon ziek waren; ik weet het niet precies. Ook had een van de meisjes en snotneusje en traanoogjes. Ja, en als je weet hoeveel kinderen er hier sterven, dan zag ik dat de kans voor haar ook niet zo groot was om volwassen te worden. Zolang de kinderen maar op straat blijven spelen en wat te eten krijgen, gaat het nog wel goed. Maar als ze ‘s morgens op een dag ziek blijven liggen, dan weet je bijna zeker dat ze niet meer beter worden. Er is gewoon geen ziekenhuis als bij ons in Nederland, en ze hebben ook gewoon geen geld.

Op een avond kwamen de straatkinderen weer bij ons naar binnen en wilden ons eten. We hadden ons eten gisteren al weggegeven en hadden het eten dat we kregen ook echt heel hard nodig om zelf op de been te blijven. Ik heb de kinderen er schreeuwend uit moeten duwen en toen schreeuwden ze nog harder tegen mij. Ik deed de deur op slot en we aten verder met schreeuwende kinderen voor de deur. Kijk, ik wist wel dat dit bestond, want op de basisschool word je dat door de juf verteld als er iemand stiekem een boterham in de prullenbak gooit. En als je zo’n verhaal nog eens twee keer hoort, dan doet het je niets meer. Ik dacht gewoon van de kinderen in Afrika: ja ja, blablabla, dit is gewoon veranderd en daar ben ik blij mee. Nu zie ik hoeveel pijn we God doen, als we het vanzelfsprekend vinden dat we een mooi bed hebben en eten en drinken. Het is een zegen, die ik in ieder geval als normaal beschouwde.

Maar wat komt er nu eigenlijk terecht van die mooie toekomstdromen als we vandaag ons laatste drinken zouden krijgen? Ja, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, het maakt pas indruk als je het hebt gezien. Al de Afrikaanse kinderen kunnen we niet helpen, maar we kunnen wel dankbaarder zijn voor al de dingen waarmee God ons zegent.

Prediker 8 vers 7: Dus eet je brood met vreugde, drink met een vrolijk hart je wijn. God ziet alles wat je doet allang met welbehagen aan. Draag altijd vrolijke kleren, kies een feestelijke geur. Geniet van het leven met de vrouw die je bemint. Geniet op alle dagen van je leven, die God je gegeven heeft. Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag. Het is het loon dat God je heeft gegeven.
Niet dat we het loon verdienen, maar we hebben het gekregen en mogen er van genieten. Prijs God, en vergeet er zeker niet dankbaar voor te zijn.

Bedankt voor al jullie meeleven en het leuke reageren op de site.
God zegene jullie.

De groetjes van Jaap