Kom in de reddingsboot!

Vandaag (6 aug.) zijn we aangekomen in het mooie land Liberia! Gelijk mochten James, Kathleen, Lani, Fumie en ik het land in om mensen over de liefde van Jezus te kunnen vertellen! Het was best spannend om leider van zo’n groepje te zijn, ook al laat ik dat niet zien. Ik was een beetje gespannen omdat ik nog niets van het land had gezien, en de verhalen die we hoorden, waren best heftig.

Voordat we er als team op uit gaan, komen we eerst samen om voorbereid op stap te kunnen, we hebben veel gebeden en ook hebben we elkaar ons getuigenis verteld! We hadden vanmorgen toch alle tijd, want we waren nog aan het varen. Het was heel goed om elkaar zo te leren kennen. Om 15.00 uur mochten we gaan, maar we kregen telefoon van pastor Wiliams dat hij het vandaag niet zag zitten; misschien morgen. We gingen gelijk bidden en na lang overleggen en praten kwamen we er achter dat de auto het niet deed, dus zijn we met de taxi gegaan: dus we zijn toch gegaan! We gingen naar een heel arme buurt, waar veel verslaafden wonen. Ze leven op een begraafplaats, in graven die ze zelf leeg hadden gehaald...
Overal liepen mensen, pastor Wiliams schreeuwde wat en kreeg een beetje aandacht, hij gaf het woord aan mij en ik moest het maar een beetje uitzoeken. Gelukkig heb ik altijd een preekje klaar om te vertellen. Ik vertelde over Noach, hij bouwde een ark en werd uitgelachen, tót het ging regenen en bleef regenen. Toen wilden de mensen de ark wel in, maar God had de deur dicht gedaan. Ik vertelde dat Jezus als onze reddingsboot is, maar de regen is als de dood. We kunnen het niet stoppen en weten ook nooit wanneer de eerste druppel valt. Maar we hoeven hier niet bang voor te zijn, want het regent nog niet en de ark is nog steeds open!! We hebben voor mensen gebeden en Lani bad voor onze bescherming.
We zeiden amen en er kwam een groep mensen op ons af rennen. Ze struikelden door de stenen die overal in het steegje lagen. Achter de groep mannen kwamen agenten met stokken, en die sloegen alles wat ze maar konden raken. Er werd een man in elkaar geslagen, vier meter bij ons vandaan, voor onze neus; dit alles gebeurde in één minuut. We stonden daar in een ogenblik in een totaal uitgestorven buurt, niemand was er nog, alleen wat moeders met kinderen.
Dat bracht een bizar eind aan onze dag; uit voorzorg zijn we terug gegaan naar het schip. We hadden dus niet echt de tijd om persoonlijk met mensen te bidden of om echt tijd met hen door te brengen. Maar ze hebben het goede nieuws zeker gehoord en ook wij als team hebben van deze giga indrukken veel geleerd.

Groeten, Jaap

[In afwachting van de op locatie gemaakte foto's plaatsen we nu alvast enkele andere, die een beeld geven van dit armste land ter wereld]