Zonder titel...

Het blijft lastig een goeie titel te vinden, maar het gaat toppie hier!

Zoals veel van jullie weten, heb ik de vorige keer geschreven dat ik er een weekje tussen uit zou gaan om naar een opvangcentrum met verslaafden te gaan. Daar zou ik dan gaan helpen en ook heb ik daar jullie gebed voor gevraagd, maar verder wist ik nog niet echt wat er ging gebeuren. Ik wil jullie hartelijk bedanken voor al jullie gebed en meeleven, het was echt een bemoediging voor me om te weten dat er mensen voor me bidden.

Eerst zal ik even de groep voorstellen waarmee ik de hele week heb samengewerkt. Campbell was de groepsleider, die samen met Jafeth, Steven en mij de groep vormde. We verlieten het schip en moesten ruim een half uur wachten voordat we werden opgehaald door een van de leiders van Teen Challenge. Teen Challenge is de naam van het opvangcentrum (Teen Challenge is een wereldwijde organisatie, ontstaan uit het werk van David Wilkerson onder jeugdbendes en verslaafden, bekend van o.a. het boek ‘Het kruis in de asfaltjungle’, wat ook verfilmd is – secr.). Toen kwam er een klein jeepie en we moesten op de laadklep gaan zitten. Dat was super, even lekker uitwaaien, al met al waren we uiteindelijk om 12 uur bij Teen Challenge. De eerste middag daar was niet echt bijzonder, want we stelden ons voor en het leek die ex-verslaafden niets te schelen. Ze moesten wat lachen en mompelden iets in een taaltje dat je eigenlijk geen Engels kunt noemen. Na het eten werden we naar onze kamer gebracht, waar we de tassen konden laten staan. Hierna kregen we een rondleiding, en je raadt het niet, maar ze hadden 300 legkippen, 500 mestkuikens (voor ‘t vlees) en 30 varkens; ook liepen er een paar koeien in het veld. Ik begon weer helemaal op te leven... De volgende dag begonnen met ons werk. We moesten het erf harken, er lag blad en troep, het was ook gewoon nodig. Die middag hadden we ook de mogelijkheid om iets over ons zelf te vertellen, en gaven we een kort getuigenis. Dit brak wel een beetje het ijs; we hadden hierna beter contact met de jongens daar, maar ze bleven wel een beetje terughoudend. De volgende dagen leken allemaal veel op elkaar: om 5 uur er uit en tot 6:30 een studie; hierna eten en dan tot 12 aan het werk. Na het middageten kreeg iedereen een soort studie van een van de leiders, dit duurde vaak tot 3 uur. Daarna weer aan het werk, 5 uur eten tot 6:30 tijd om te lezen, bidden of gewoon niks doen. Dan hadden we tot 9 uur weer studies, van lokale sprekers, daarna ging iedereen naar bed.

Iets wat voor mij heel bijzonder was!
Op een avond om 9 uur kwam er een van de leiders naar ons toe om te vertellen dat we de volgende morgen een studie moesten houden. Hm?! Even wakker schudden, hoor. We waren er twee dagen, we hadden hard gewerkt en wilden lekker naar bed, en dan dit. We zeiden: “Dank u voor dit aanbod”, en keken elkaar aan en dachten: “Hoe moet dit?” We hebben geen tijd om ook maar even te denken wat we kunnen vertellen, want om 9:15 gaat de lamp uit en als de lamp weer aangaat is het al zover... Gelukkig had Steven het op zijn hart om een studie te houden over lofprijs en aanbidding. Het was voor mij ook erg leerzaam om te beseffen dat het echt alleen om God gaat en dat het niet uitmaakt wat de kwaliteit is van de muziek, want als we ons beste geven, prijzen we God daarmee. Maar we moeten ons ook wel voorbereiden en bidden om te voorkomen dat je zomaar wat aan gaat rommelen, want het moet wel eerbiedig zijn. Ook leerde ik dat je open moet staan voor het werk van de Heilige Geest, Die hele mooie dingen kan doen in een worship-avond. En dat, als je tijdens het zingen een gebed wilt uitspreken, dat we dat dan ook kunnen doen, al is het gewoon in jezelf, zittend op je stoel. Na een paar avonden was het zover. We kregen onverwacht een mogelijkheid om een worship-avond te houden. Steven speelde gitaar en Jafeth was drummer. We gingen bidden om Gods hulp, want de jongens kenden niet zoveel liederen. We begonnen te zingen, wat nog niet echt lukte, daarom gingen we weer bidden. Nou, het volgende lied was toch zo mooi, er liep een jongen naar voren voor de bas en een andere jongen, die heel goed bleek te kunnen zingen, pakte de microfoon. Het werd echt een prachtige avond. We genoten allemaal echt: wat was dat bijzonder om mee te maken. Toen we vertrokken wilden ze graag dat we snel weer langs kwamen. Ook kwam er een jongen naar me toe en zei: “Het lijkt wel of jullie hier al maanden zijn.” We hadden echt een band met ze opgebouwd.

Nu ben ik weer terug op het schip, op m’n kamer weer mijn kleren in de kast aan het doen, wat eigenlijk niet echt wil passen, want er zijn maar een paar kleine plankjes. Ook ligt de vloer vol met m’n koffer, weer echt krap dus, maar ik kan wel weer een lekkere warme douche nemen. Deze week hebben we sabbatsweek en zijn we dus veel vrij. Dan kan ik weer lekker wat met vrienden kletsen en weer met m’n neus in de boeken duiken. Daarna ga ik weer gewoon aan het werk, ook wel weer lekker. Gewoon weer achter de kassa of mensen helpen hun boeken te vinden. Hopelijk krijg ik dan weer goeie gesprekken met het bezoek aan boord...