Het is weer druk in de boekenwinkel!

Er stond vandaag een rij mensen voor de kassa; dat waren we niet meer gewend, maar ik was er blij mee. Iedereen op het bezoekersdek is nu omgeschakeld, dit duurt altijd even. In Aruba hadden we alle tijd voor de mensen, we zochten naar mooie gesprekken met het bezoek. Nu is daar geen tijd meer voor en daarom proberen we de mensen zo snel en goed mogelijk te helpen. Het is super mooi om te zien hoeveel bijbels het schip verlaten! Boeken zijn een soort tijdbommen. Soms staan ze jaren in de kast en gebeurt er niets mee, en dan ineens worden ze gelezen, mensen worden er door geraakt. Als het goede boeken zijn dan kan God deze gebruiken en zo worden er levens veranderd, van de een op de andere dag.

Gisteravond had ik de mogelijkheid om met Yen Yen uit Maleisië, Becca uit U.S.A, Seung-Mok uit Zuid-Korea, David uit Canada en Campbell uit Noord-Ierland een jeugdprogramma te leiden. Het was ruim een half uur bij het schip vandaan en bijna iedereen sliep in de bus. We waren het zat en wisten niet hoe het zou gaan lopen. Nu weet ik weer dat we zelf niets kunnen klaren, maar dat komt zo wel =).

We hadden de rollen de vorige dag verdeeld, Seung-Mok deed drama en was zangleider, Becca deed mee aan het drama en vertelde een getuigenis. Yen Yen zette alles steeds klaar en deed de beamer, Campbell hield zijn preek, David was presentator en ik deed mee aan het drama en gaf ook m’n getuigenis. Alles was duidelijk en we hadden wat geoefend, maar we stonden er nog niet echt om te springen. Helaas put ik dan m’n laatste beetje hoop uit de ellende maar uit het gebed, en ik kan zeggen dat dat niet zo netjes is van me. Maar goed, we gingen dus bidden voor we het programma begonnen en hoe gek het ook klinkt, we kregen er spontaan zin in.
De avond ging super goed, eerst een paar liederen, die als een bom insloegen. Hierna gingen we het dramastuk doen. Dit ging als volgt, ik schilderde een stoel en David ging er op zitten. David zat zo vast dat hij er niet meer af kon komen, na gebed werd hij van de stoel bevrijd. We kunnen zeggen dat als we zonden doen, dat het net zo werkt, we gaan er aan vast zitten. Bidden dus. Hierna vertelde ik mijn getuigenis, waarvoor ik de juiste woorden van God mocht ontvangen. Weer een paar mooie liederen van Seung-Mok, en toen bracht Becca haar getuigenis.
Becca vertelde dat ze een traditional leven had, tot ze er over ging nadenken. Waarom leef ik? Ik verdien geld, ga uit en probeer wat lol te beleven. Ik sta op en leef m’n dag, waar gaat dat naar toe met m’n leven? Tot God tot haar begon te spreken. God zei: “Ik hou van jou!” De hele dag door, en het werden weken aaneen. Tot Becca er aan toe gaf: oké, God, als U dan zo nodig van me wilt houden, dan accepteer ik dat. God bleef spreken: “Houd je ook van mij?” Na een tijd ging Becca ook van God houden. Hier begon Becca haar relatie met God. Toen ze in de voorbereidingen terecht kwam om naar het schip te komen heeft Becca het doel van het leven gevonden: God dienen!
Toen hield Campbell de preek, het was heel scherp. Wat gebeurt er met je als je vanavond dood gaat? Campbell verloor vier jaar terug twee vrienden bij een auto-ongeluk. In een oogwenk waren ze dood. Op welke weg loop jij, die van de wereld of die met Jezus? Er bestaat niets tussenin, hoor.
We hebben hierna liederen gezongen en aan het einde aan deze wonderlijke avond heeft een jonge knul zijn leven aan de Heer gegeven. Het was prachtig, en we waren vol, overvol van energie. God heeft alles gedaan en werkte door ons heen. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik ben erg blij dat jullie zo trouw m’n blog lezen; ik geniet er echt van om jullie reacties te lezen.
De hartelijke groeten hier uit Jamaica, van Jaap.
. . . . . . .
De laatste twee foto's werden gemaakt door familie van Jos Hazeleger, die op bezoek was.