Wat een pech.

ho dat ging niet goed.Ik ben nu voor het eerst zelf aan het prutsen. (ik hoop niet dat het verhaal te lang is)

Wat een pech!


Zondagmorgen om een uur of acht ging ik met de quad naar de kippen; deze kippenschuren staan ongeveer 1 kilometer van huis. Het is altijd een leuke rit door het bos, waar je lekker gas kan geven. Ik was dit keer later dan anders waardoor ik ook nog harder reed dan normaal. Ik denk dat ik 70 kilometer per uur ging, de bedoeling was om door de bocht te driften. Maar dit keer had de Quad meer grip dan ik had verwacht dus kon ik de bocht niet scherp genoeg nemen. De Quad vloog door de berm en mijn benen vlogen omhoog maar ik hield het stuur wel vast. Toen de quad over een boomstronk vloog, hield ik hem niet meer en vloog ik drie of vier meter op de kop door het bos. Ik viel als een hoopje op mijn schouder en nek. Ik zag het al aan komen en alle waarschuwingen vlogen door me heen. Hierdoor werd ik zo boos dat ik gelijk naar de quad vloog en hem met twee handen uit het bos trok, er op sprong en weer door reed. Ik was nog maar net aan het rijden toen ik
helemaal misselijk werd. Ook begon ik te rillen van de kou en de pijn. Toen draaide ik om en ging naar huis. Ik denk dat ik om negen uur bij het ziekenhuis was en om twaalf uur kwam ik met een mooie mitella weer thuis. Toen ik aan tafel zat werd ik helemaal misselijk en moest ik overgeven. Hierna kreeg ik heeeel veel last van mijn buik. Ik moest huilen, zweten, schreeuwen en spartelen van de pijn. Waarschijnlijk kwam dit door de morfinespuit die ik ’s morgens had gekregen. Een half uur later was de ambulance er, maar toen was de buikpijn over. Ik moest mee voor controle en een nachtje blijven. Nu gaat het een stuk beter met mij. M’n rug is nog een beetje stijf en mijn sleutelbeen zit nog wel een beetje los.


De open lucht dienst.


Een paar weken geleden mocht ik in Renswoude in een openluchtdienst vertellen over mijn komende avontuur met de Heer. Ik was eerst wel zenuwachtig, want er waren ongeveer 500 mensen en het was de bedoeling dat ze allemaal naar mij gingen luisteren. Naar dat we met een paar van de thuisfrontcommissie hadden gebeden of de Heer mij wilde helpen, vertrouwde ik er op dat Hij me ook zou helpen. Ik vertelde hoe belangrijk de servant-trip voor mij geweest was: dit is een werkvakantie voor jongeren van de kerk. Ik heb iedereen lekker uit mogen dagen om het avontuur met God een start te geven. Ik probeerde me vooral op de jeugd te richten want er zijn zoveel avonturen die je aan kan gaan als je jong ben. Dus nogmaals: speciaal voor JOU, het avontuur met de Heer is echt gaaf, pittig, geweldig en levensveranderend. Ik hoop dat je nu op het puntje van je stoel zit, om van start te gaan. In de openluchtdienst sloeg het in elk geval wel aan. Ik hoop dat iedereen weer wakker is geschud!